Karolinki 1999

Laureaci "Karolinki1999"

Janusz Michalski

Urodził się 1 stycznia 1949 r. w obecnej dzielnicy Rybnika - Kamieniu. Prawie całe swoje życie związał z Czerwionką-Leszczynami. Będąc absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Śląskich w Rybniku, kontynuował naukę na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, który ukończył w 1973 r., uzyskując tytuł magistra prawa. Zdał egzamin sędziowski i uzyskał uprawnienia radcy prawnego. Ukończył także Podyplomowe Studium Zarządzania w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

W latach 1973-77 pracował w Zakładzie Remontowo-Budowlanym Przemysłu Węglowego w Rybniku. Następne kilkanaście lat związał z gminą i miastem Czerwionka-Leszczyny, kierując przez cztery lata Wydziałem Organizacyjno-Prawnym Urzędu, krótko był również zastępcą naczelnika miasta i gminy.

16 listopada 1981 r. wojewoda katowicki powołał go na stanowisko naczelnika miasta i gminy Leszczyny. Był nim do końca sierpnia 1990 r. Następnie organizował pracę Urzędu Rejonowego w Rybniku, którym kierował do 8 października 1990 r. Przez ostatnie dziesięć lat pracuje w bankowości, od maja 1991 r. jako zastępca dyrektora oddziału, aktualnie Powszechnego Banku Kredytowego SA.

Od lat młodzieńczych był związany działalnością społeczną z Leszczynami, a następnie z całą gminą. W 1969 r. założył wraz z kilkoma przyjaciółmi Regionalny Ośrodek Studencki Posesyjni i kierował nim przez sześć lat. Ośrodek ten dwukrotnie zdobywał w tym czasie pierwsze miejsca w Polsce w kategorii środowiskowych klubów studenckich. W 1972 r. w plebiscycie Katowickiej Rozgłośni Polskiego Radia i Redakcji Wieczoru został wybrany „Młodzieżowym Bohaterem Roku”. Następnie był współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Leszczyn, należał także do organizatorów struktur samorządowych na terenie miasta i gminy Czerwionka-Leszczyny.

Działalność Janusza Michalskiego, szczególnie jako naczelnika miasta i gminy Leszczyny, zaowocowała między innymi rozwojem budownictwa mieszkaniowego (osiedla „Leszczyny Południe” i „Karlik”), inwestycji oświatowych i komunalnych, jak chociażby ogólnomiejskiej oczyszczalnia ścieków, czy automatycznej centrali telefonicznej.

Ksiądz Henryk Pawlica

Urodził się 9 września 1939 r. w Orzeszu. Studia filozoficzno-teologiczne ukończył w czerwcu 1965 r. w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1963 r. w Katedrze Chrystusa Króla w Katowicach z rąk księdza biskupa ordynariusza, dra Herberta Bednorza.

Do czerwca 1973 r. pełnił funkcję wikarego w parafiach archidiecezji katowickiej, między innymi w parafii św. Andrzeja Boboli w Leszczynach (od września 1972 do czerwca 1973). W czerwcu 1973 r. zamieszkał w Przegędzy i podjął się w bardzo trudnych czasach dla Kościoła założenia i zorganizowania parafii przy istniejącej małej kaplicy przydrożnej. Po przemianach, jakie dokonały się w Polsce, Przegędza otrzymała zezwolenie na rozbudowę kaplicy 30 grudnia 1980 r i z całym poświęceniem, gorliwością, wysiłkiem własnych rąk wraz ze swoim proboszczem przystąpiła do realizacji tego dzieła. W 1988 r. ksiądz arcybiskup, dr Damian Zimoń, dokonał poświęcenia - konsekracji całego obiektu: kościoła, salek katechetycznych, kaplicy dziennej i probostwa.

Z inicjatywy księdza Henryka Pawlicy powstał również parking przykościelny oraz cmentarz parafialny, który poświęcił ksiądz biskup Gerard Bernacki w listopadzie 1995 r. W 1998 r. parafia przeżywała 10-lecie poświęcenia kościoła, 25-lecie istnienia placówki duszpasterskiej, 25-lecie pobytu proboszcza i 35-lecie jego kapłaństwa. Ksiądz Henryk Pawlica jest osobą niezmiernie cenioną w środowisku za swoją życzliwość, bezpośredniość i skromność.

Bolesław Profaska

Urodził się 28 lipca 1931 r. w Dębieńsku, gdzie zamieszkuje nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Szkołę powszechną ukończył w 1945 r., następnie podjął naukę w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych w Katowicach. Po ich ukończeniu został skierowany do pracy w Zjednoczeniu Przemysłu Metalowego w Bytomiu. Pracę kontynuował w Rybnickim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego na stanowisku inspektora nadzoru rozbudowy Koksowni Dębieńsko.

Następnie podjął pracę w Zakładach Wytwórczych Urządzeń Sygnalizacyjnych w Żorach. Tam pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1991 r. na stanowisku technologa, kierownika zespołu oraz zastępcy głównego technologa. W okresie swojej pracy zawodowej uzyskał kilka świadectw autorskich na wozy użytkowe oraz świadectwa patentowe na wdrożenia unikalnych rozwiązań technicznych. W 1977 r. ukończył Studium Pedagogiczne w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Krakowie. W ramach zajęć dodatkowych wykładał przedmioty zawodowe w Szkole Zawodowej w Żorach.

W latach 1956-58 został wybrany do Rady Robotniczej. W okresie, kiedy Dębieńsko należało do gminy Ornontowice, był radnym. Przez ostatnie lata pracy zawodowej pełnił funkcję przewodniczącego Rady Pracowniczej ZWUS Żory.

Szczególnie należy podkreślić jego dorobek w zakresie publikacji historycznych oraz ich upowszechnienia wśród dzieci i młodzieży. Napisał monografię rodzinnej miejscowości Dzieje Dębieńska. Współpracuje z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w zakresie opracowań historycznych. Jest współautorem publikacji związanych z historią Czerwionki-Leszczyn, jak również miejscowości ościennych: Orzesza, Ornontowic i innych. Opublikował ponad 30 artykułów historycznych o Dębieńsku, Czerwionce i Czuchowie w miesięczniku Kurier. Współredaguje wydawany od ponad 10 lat w parafii św. Jerzego w Dębieńsku kwartalnik Nasza Parafia. Służy swoimi wiadomościami i pomocą piszącym prace naukowe, związane z historią miasta i miejscowości ościennych. Współpracuje ze szkołami i przedszkolami dzielnicy Dębieńsko. Jest członkiem jury wielu konkursów związanych z historią gminy i miasta.

Henryk Wiatrak

Urodził się 16 stycznia 1912 roku w Sosnowcu, w rodzinie o silnych tradycjach patriotycznych. Po ukończeniu szkoły podstawowej naukę kontynuował w Seminarium Nauczycielskim w Tarnowskich Górach. Pracę zawodową w szkolnictwie rozpoczął w lutym 1932 r. Po odbyciu służby wojskowej w 1934 r. podjął pracę nauczyciela w Rudzie Śląskiej.

W 1936 r. przeniósł się do Leszczyn, rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej nr 1, z którą był związany aż do przejścia na emeryturę w 1972 r.

Z końcem sierpnia 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik do 4. Pułku Strzelców Podhalańskich. Kampanię wrześniową rozpoczął w Beskidzie Śląskim, następnie wycofał się do Jarosławia i dwukrotnie ranny trafił do niemieckiej niewoli. Po ucieczce z niej ponownie został aresztowany i osadzony w oficerskim obozie jenieckim w Saksonii. Przebywając prawie 6 lat w różnych oflagach ukończył tajny wyższy kurs nauczycielski i studium pedagogiczno-społeczne. W końcu 1945 r. wrócił do Leszczyn i kontynuował pracę w SP nr 1, włączając się aktywnie w organizację życia społeczno-kulturalnego.

Kontynuował swoją działalność - podobnie jak przed wojną - w harcerstwie, środowiskach śpiewaczych, Klubie Sportowym Piast oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego, któremu przez kilka lat prezesował. Odrodził i prowadzi jako dyrygent chór Słowik, który z przerwą wojenną działał ponad 15 lat.

W latach powojennych był aktywny nie tylko na niwie zawodowej, związkowej (ZNP) i sportowej, ale także współtworzył Gminną Spółdzielnię Samopomoc Chłopska, której przez kilka lat był prezesem, jednocześnie będąc kierownikiem świetlicy i biblioteki. Chóry przez niego prowadzone zdobywały w tym czasie laury wojewódzkie i krajowe. Końcowe lata pracy zawodowej (1965-1972) poświęcił działalności pedagogicznej, kierując leszczyńską „jedynką”. Po przejściu na emeryturę włączył się aktywnie, jako oficer rezerwy, w działalność miejscowej organizacji kombatanckiej. Zmarł 1 września 2002 roku.

Polho Sp. z o.o.

Spółka powstała 6 września 1989 r. jako jedna z pierwszych spółek typu joint-venture w Polsce. Jej założycielami były: ówczesna Wspólnota Węgla Kamiennego w Katowicach (50% udziałów) i firma Fertigbausystem HÖLTER w Gladbeck (50% udziałów).

Głównym celem postawionym przez Polho było rozwiązywanie problemów ochrony środowiska w polskim przemyśle paliwowo-energetycznym. Do niewątpliwych sukcesów tej firmy w latach 1989-1999 należała realizacja szeregu inwestycji proekologicznych w kopalniach węgla kamiennego i elektrowniach. Równocześnie od początku istnienia Polho przygotowała dokumentację, finansowanie i wykonawstwo dla Zakładu Wzbogacania Odpadów Poflotacyjnych.

Zakład ten oddano do eksploatacji na terenie gminy i miasta Czerwionka-Leszczyny 30 października 1993 r., po okresie dwuletniej budowy, kosztem ponad 40 mln marek, jako drugi tego typu zakład w Europie, a aktualnie jedyny. Zakład ma za zadanie likwidować szkodliwe ekologicznie odpady powęglowe, a następnie rekultywować tereny, względnie udostępniać je dla lokowania tam kamienia popłuczkowego kopalń, co eliminuje przekazywanie górnictwu innych terenów.

Zakład otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie „Budowa roku 1992” jako najlepszy zakład przemysłowy w Polsce. Otrzymał także inne wyróżnienia: Nagrodę Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, Nagrodę Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, Nagrodę Ministra Centralnego Urzędu Planowania, Honorową Nagrodę Dziennikarzy. W 1994 r. decyzją Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Fundacji Ekologicznej Silesia Zakładowi Wzbogacania Odpadów Poflotacyjnych przyznano tytuł „Ekologicznego Wdrożenia Roku 1994”.

W okresie swojej ponad 6-letniej pracy Zakład Wzbogacania Odpadów Poflotacyjnych wydobył prawie 3 mln ton odpadów, likwidując tym samym ich ekologiczne zagrożenie w formie zanieczyszczenia wód gruntowych i zapylenia atmosfery, odzyskując jednocześnie koncentraty węglowe, stanowiące ekologiczne paliwo dla elektrowni, elektrociepłowni, cementowni, koksowni itp.

W roku jubileuszowym - 10-lecia istnienia firmy - zostały wykupione udziały inwestora zagranicznego i obecnie 100% kapitału spółki jest kapitałem rodzimym. Aktualnie Polho, mimo że jest zakładem całkowicie zautomatyzowanym, zatrudnia ponad 130 pracowników, co ma duże znaczenie w związku z nasilającym się bezrobociem. Stwarza również możliwość działania i zatrudniania wielu firmom z Polho współpracującym.